Zgodnie z § 2 ust. 4 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania, karta informacyjna z leczenia szpitalnego stanowi dokumentację medyczną, a dokładnie rzecz ujmując dokumentację medyczną indywidualną zewnętrzną tj. odnosząca się do poszczególnych pacjentów korzystających ze świadczeń zdrowotnych przeznaczoną na potrzeby pacjenta korzystającego ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez podmiot leczniczy. Tymczasem zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych ma obowiązek przechowywania dokumentacji medycznej. Co do zasady podmiot przechowuje dokumentację medyczną przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu. Natomiast dokumentacja medyczna w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia jest przechowywana przez okres 30 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon, zaś dotycząca dzieci do ukończenia drugiego roku życia przez okres 22 lat. Dopiero po upływie wyżej wymienionych okresów podmiot udzielający świadczeń medycznych uprawniony jest do zniszczenia dokumentacji, jednak do tego czasu ma obowiązek ją przechowywać w miejscu do tego przeznaczonym np. archiwum szpitala. W okresie przechowywania dokumentacji może być ona wydana na wniosek pacjenta.

Reasumując, kartę informacyjną z leczenia szpitalnego, której pacjent nie odebrał przy wypisie należy przechowywać co do zasady przez 20 lat. W tym czasie pacjent do momentu jej zniszczenia może uzyskać kartę informacyjną z leczenia szpitalnego po złożeniu odpowiedniego wniosku.