Regulacje dotyczące tych zagadnień zawiera art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z 31 stycznia 1959 roku o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2011 r. Nr 118, poz. 687, z późn. zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia i opieki społecznej z 3 sierpnia 1961 roku w sprawie stwierdzenia zgonu i jego przyczyny (Dz. U. Nr 39, poz. 202).

Jak podkreśla Rada, przepisy te mają ponad 50 lat, a zmiany wprowadzone do tej pory w ustawie były jedynie „kosmetyczne”, natomiast rozporządzenie w ogóle nie było nowelizowane. Zapowiadana od kilku lat przez kolejnych ministrów zdrowia nowelizacja przepisów w tym zakresie ciągle nie została przygotowana.

Rada wskazuje, że obowiązujące przepisy są niejasne i nie określają precyzyjnie zasad, sposobu i trybu wystawiania kart zgonu i przeprowadzania badań pośmiertnych. Problematyczne jest także ustalenie lekarza właściwego do wystawienia karty zgonu.

Ewentualne przypisanie tych czynności lekarzom podstawowej opieki zdrowotnej powinno być wyraźne, z precyzyjnym określeniem źródła pokrywania kosztów z tym związanych. Brak określenia źródła finansowania tych czynności jest bowiem kolejną sprawą, która budzi wiele wątpliwości. Starostowie nie zawsze chcą bowiem ponosić koszty związane z wystawianiem karty zgonu.

Według Rady jednym z możliwych rozwiązań, byłoby wprowadzenie instytucji koronera, rozumianego jako lekarza, z którym starosta podpisywałby umowę, przy jednoczesnym wyraźnym wskazaniu w przepisach ustawowych, że finansowanie kosztów związanym ze stwierdzaniem zgonu i wystawianiem karty zgonu następuje z budżetu państwa.

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej apeluje do ministra zdrowia o podjęcie działań legislacyjnych mających na celu jednoznaczne uregulowanie w przepisach ustawowych zasad stwierdzania zgonu i jego przyczyny oraz wystawiania karty zgonu, jak również określenia zasad finansowania związanych z tym kosztów.