Pytanie zawiera szereg pytań szczegółowych. Autorka odniesie się do każdego z nich.

Żaden przepis prawa powszechnego nie nakłada na szpital obowiązku opracowywania w formie pisemnej procedur postępowania na wszelkie przypadki medyczne, w tym w sprawie procedury przeprowadzania aborcji. Można przyjąć, że w ramach regulaminu organizacyjnego na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej - dalej u.dz.l. Opracowanie takich procedur jest jednak (najczęściej) wymagane w związku z procedurami akredytacyjnymi czy certyfikacyjnymi.

W zakresie drugiego pytania autorka, może niezgodnie z oczekiwaniem Autora pytania, odsyła do tekstu ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży - dalej u.p.r. Art. 4a u.p.r. dość precyzyjnie opisuje całą procedurę.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 u.p.r. przerwanie ciąży może być dokonane wyłącznie przez lekarza, w przypadku gdy:

W przypadkach określonych w art. 4a ust. 1 pkt 2 u.p.r. przerwanie ciąży jest dopuszczalne do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej; w przypadku określonym w art. 4a ust. 1 pkt 3 lub 4 u.p.r., jeżeli od początku ciąży nie upłynęło więcej niż 12 tygodni.

W przypadkach, o których mowa w art. 4a ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.r., przerwania ciąży dokonuje lekarz w szpitalu.

Do przerwania ciąży wymagana jest pisemna zgoda kobiety. W przypadku małoletniej lub kobiety ubezwłasnowolnionej całkowicie wymagana jest pisemna zgoda jej przedstawiciela ustawowego. W przypadku małoletniej powyżej 13 roku życia wymagana jest również pisemna zgoda tej osoby. W przypadku małoletniej poniżej 13 roku życia wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego, a małoletnia ma prawo do wyrażenia własnej opinii. W przypadku kobiety ubezwłasnowolnionej całkowicie wymagana jest także pisemna zgoda tej osoby, chyba że na wyrażenie zgody nie pozwala stan jej zdrowia psychicznego. W razie braku zgody przedstawiciela ustawowego, do przerwania ciąży wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego.

Wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 4a ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.r., stwierdza inny lekarz niż dokonujący przerwania ciąży, chyba że ciąża zagraża bezpośrednio życiu kobiety. Okoliczność, o której mowa w art. 4a ust. 1 pkt 3 u.p.r., stwierdza prokurator.

W przypadku, o którym mowa w art. 4a ust. 1 pkt 4 u.p.r., kobieta składa pisemne oświadczenie, a ponadto zaświadczenie o odbytej konsultacji u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, innego niż dokonujący przerwania ciąży, lub u innej wybranej przez siebie uprawnionej osoby. Przerwanie ciąży może być dokonane, jeżeli kobieta podtrzymuje zamiar przerwania ciąży po upływie 3 dni od konsultacji.

Celem konsultacji, o której mowa w art. 4a ust. 6 u.p.r., jest w szczególności ustalenie sytuacji zdrowotnej i życiowej kobiety, pomoc w rozwiązaniu jej problemów, między innymi poprzez wskazanie dostępnych form pomocy przysługujących kobietom w związku z ciążą i po urodzeniu dziecka, poinformowanie kobiety o ochronie prawnej życia w fazie prenatalnej, o aspektach medycznych ciąży oraz przerwania ciąży, a także o środkach i metodach antykoncepcyjnych. Za zgodą kobiety w konsultacji może wziąć udział jej partner, członkowie rodziny lub inna bliska osoba.

Do prywatnych gabinetów lekarskich, w których dokonuje się przerwania ciąży, w zakresie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia gabinetu prywatnego, oraz w zakresie dotyczącym dokumentacji medycznej i sprawowania kontroli nad tymi gabinetami stosuje się odrębne przepisy.

Zgodnie z art. 4a ust. 9 u.p.r. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określi, w drodze rozporządzenia, kwalifikacje zawodowe lekarzy, uprawniające do dokonania przerwania ciąży, oraz kwalifikacje lekarzy, o których mowa w art. 4a ust. 5 u.p.r.

Natomiast zgodnie z art. 4a ust. 10 u.p.r. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia, kwalifikacje innych niż lekarz osób uprawnionych do przeprowadzania konsultacji, o których mowa w art. 4a ust. 6 u.p.r., sposób tworzenia list osób konsultujących oraz sposób i tryb przeprowadzania konsultacji."

Akty prawne w skazane w art. 4a ust. 9 i ust. 10 u.p.r. to:

- rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 22 stycznia 1997 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych lekarzy, uprawniających do przerwania ciąży oraz stwierdzenia, że ciąża zagraża życiu lub zdrowiu kobiety lub wskazuje na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu.;

- rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 13 lutego 1997 r. w sprawie kwalifikacji osób innych niż lekarz, uprawnionych do przeprowadzania konsultacji z kobietą ciężarną zamierzającą dokonać przerwania ciąży, tworzenia list osób konsultujących oraz sposobu i trybu przeprowadzania konsultacji. - (akt utracił ważność w dniu 23 grudnia 1997 r. - Redakcja Publikacji Elektronicznych).

Autorka z oczywistych względów nie może opisać strony medycznej, ta bowiem leży w wyłącznej kompetencji lekarzy.

Ostatnie pytanie dotyczy upubliczniania procedur. W tym zakresie autorka nie ma wątpliwości, że takie procedury stanowią informację publiczną i to bez względu na formę organizacyjno-prawną konkretnego podmiotu leczniczego. Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - dalej u.d.i.p. niestety nie definiuje pojęcia informacja publiczna pozostawiając ocenę intuicji. Ta zaś jednoznacznie sugeruje, że procedura udzielania świadczeń zdrowotnych jest sprawą publiczną. Ograniczenia w dostępie do informacji publicznej definiuje art. 5 u.d.i.p. zgodnie z którym: "Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. [...] Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. "Warto także zwrócić uwagę na dalszą część art. 5 u.d.i.p., który stanowi, że nie można, z zastrzeżeniem wyżej opisanych ograniczeń, ograniczać dostępu do informacji o sprawach rozstrzyganych w postępowaniu przed organami państwa, w szczególności w postępowaniu administracyjnym, karnym lub cywilnym, ze względu na ochronę interesu strony, jeżeli postępowanie dotyczy władz publicznych lub innych podmiotów wykonujących zadania publiczne albo osób pełniących funkcje publiczne - w zakresie tych zadań lub funkcji. Procedura przerwania ciąży zdaje się wyczerpywać warunki powołanego art. 5 ust. 3 u.d.i.p. Dalej art. 5 ust. 4 u.d.i.p. stanowi: "Ograniczenia dostępu do informacji w sprawach, o których mowa w art. 5 ust. 3 u.d.i.p., nie naruszają prawa do informacji o organizacji i pracy organów prowadzących postępowania, w szczególności o czasie, trybie i miejscu oraz kolejności rozpatrywania spraw.". Należy uznać, że regulacje prawne w kwestii stanowiącej przedmiot pytania są na tyle precyzyjne, że właściwie ich powołanie udziela odpowiedzi na zadane pytania.

Autorka zwraca jedynie uwagę na art. 39 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty konstytuujący tzw. klauzulę sumienia oraz na treść Wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 października 2015 r. w sprawie K 12/14, zgodnie z którym treść klauzuli sumienia w części nakazującej lekarzowi wskazanie innej osoby lub miejsca gdzie pacjent może uzyskać świadczenie niezgodne z sumieniem odmawiającego jest niekonstytucyjna. Co prawda ta tematyka wykracza nieco poza treść pytania, ale rzetelność nakazuje autorce przynajmniej zasygnalizować okoliczności, które mogą mieć znaczenie w procesie udzielania lub odmowy udzielania świadczenia aborcji.